A peek into my jewellery display corner, featuring my all-time favorite toy-partner La Carcasse and a  (goth & HP motive) sketch, made by my dear Colombian student, Danha.

Τι κάνεις εσύ εδώ;

#Γιατί πάντα κάποιοι πρέπει να σφουγγαρίζουμε τα σάλια των ''καλών'' φοιτητών

Λοιπόν, αν με ρωτάτε, θα σας πω, αν και δεν έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση, ότι ήμουν πολύ ξεχωριστή φοιτήτρια. Όχι ''καλή'' με την στενή έννοια, ούτε φυτό -το αντίθετο μάλλον-, αλλά σίγουρα πολύ ικανή και με όρεξη. Και μάλιστα από την αρχή, από το πρώτο έτος, από το πρώτο εξάμηνο.

Κι εκεί, κάπου στο δεύτερο έτος άλλαξα. Είδα ότι πια δε μετράει η προσπάθεια μόνο, δεν μετράει η γνώση και οι ικανότητες. Αλλά περισσότερο το ποιους και πόσους καθηγητές παίρνεις από πίσω. Όλοι οι φίλοι μου είχαν και από ένα κολλητό. Ήξεραν πρώτοι τα θέματα και κάποιοι έκαναν και δημοσιεύσεις.

Ξέρω, ξέρω, φταίω πρώτα εγώ, που δεν έκανα το ίδιο. Που, ενώ θα μπορούσα, δεν κουβάλησα ποτέ κανένα προτζέκτορα και δεν έκανα γραμματειακή υποστήριξη σηκώνοντας τηλέφωνα σε άδεια γραφεία. Ήμουν πολύ αδύναμη για να είμαι ξεχωριστή (έστω και με αυτή την έννοια).

Θα ήθελα μόνο να ζητήσω από το ελληνικό πανεπιστήμιο να χαμηλώσει λίγο την μυωπική αυταρέσκεια του (δεν βλέπουν άραγε τις διεθνείς κατατάξεις;).

Και μερικές σκέψεις για αυτή μου την έλλειψη θάρρους που με πήγε πίσω ή τουλάχιστον δε με άφησε να εξελιχθώ.

Ποτέ μου δεν έμαθα να σηκώνω το ρημάδι το χέρι μου... γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε. Μπορούσα να πάρω το λόγο από τους συνομιλητές μου όποτε ήθελα, αφού και οι υπόλοιποι ήταν πρόθυμοι να με ακούσουν.

Ακόμα κοκκινίζω όταν, κάθε φορά που, με κάποια συστολή, υψώνω τη χείρα και που τα βλέμματα των συμφοιτητών μου με έχουν ως στόχο. Ή όταν ένας σιγανός ψίθυρος ή κάποιο χαχανητό ηχούν μετά την ''αγόρευση'' μου.

Ναι, μάλλον έχω έρθει από κάποιο άλλο πλανήτη -και για αυτό επέλεξα σε κάποιον άλλο να ζήσω.

Μα για μένα το πανεπιστήμιο είναι ιερό.

Εκεί ήρθα σαν καταφύγιο, καταθέτοντας ιδέες, (απ)όψεις, γνώσεις. Τον εαυτό μου. Μας.

Το πανεπιστήμιο που (δεν) γνώρισα είναι ολιγομελές και λακωνικό, φτωχό πλην τίμιο, και κάπως, αν θες, kitsch: ''μαθήματα στα γραφεία των καθηγητών ανάμεσα σε σκονισμένα βιβλία και κορνιζαρισμένα πτυχία'' (αν παραπέμπω σωστά από μνήμης την anypopti), μελέτη ως αργά (ή πολύ νωρίς), διάλογος, έρευνα.

Και, αν μου είναι επιτρεπτό, μια κάπως υπερβολική σύγκριση, αφορμούμενη από ένα αληθινό περιστατικό προ διετίας -επιδιωκόμενη και λόγω επαγγέλματος. Ο Καθηγητής που στο ελληνικό αμφιθέατρο δεν ακούγεται χρειάζεται για όπλο του ένα μικρόφωνο. Η καθηγήτρια στο Παρίσι χρειάστηκε μερικά ακόμα μαξιλαράκια, για να μας μαζέψει κοντά της, μιας και, κρυωμένη, μπορούσε μόνο να ψιθυρίσει.

(Και) αυτό το πανεπιστήμιο έζησα και ξέρω ότι είναι υπαρκτό. Και σίγουρα άκρως επιθυμητό, από λίγους, αν και ξένο, για πολλούς. Αυτό το πανεπιστήμιο είναι δυνατό. Και δεν γράφεται πλέον με κεφαλαία.